De storm en de stilte daarna

Er is een moment dat in mijn hoofd blijft hangen.

De stilte net nadat hij geboren werd. Niet de kalme, vredige stilte waar ik op hoopte, maar die gespannen stilte waarin alles tegelijk lijkt te gebeuren.

De operatiekamer vol mensen, stemmen die sneller praten dan ik kan volgen, mijn lijf dat niet meer mee wil.

Alles aan deze bevalling was zwaar. Fysiek, mentaal, emotioneel.

Een bevalling die me brak, maar op een gekke manier ook liet zien hoe sterk ik eigenlijk ben, al voelde dat toen totaal niet zo.

Ons kindje ademde niet en het enige wat ik uitschreeuwde was "Red hem, doe iets!" Wouter zag de paniek en de flashbacks in mijn ogen en kuste me zacht op mijn voorhoofd "het komt goed schat"

Op zo'n moment lijken seconden uren te duren, ik hield mijn eigen adem in totdat ik onze zoon hoorde huilen. Hij was er, eindelijk was hij er.


De uren daarna waren wazig. Mijn lichaam voelde alsof het me in de steek had gelaten, en m’n hoofd liep over van alles wat er gebeurd was.

De kinderarts hield er rekening mee dat ik vamaf de operatietafel weinig kon zien en gaf dan ook voldoende updates. Kaïn werd de operatiekamer uitgerold en ik gaf Wouter de opdracht met hem mee te gaan. Op die operatietafel kon me toch vrij weinig meer gebeuren.

Herstellen, ademen, opnieuw landen. En middenin dat alles: een klein meisje dat plotseling grote zus werd.

Onze dochter van 2,5 heeft me in de afgelopen dagen zo vaak ontroerd.

Waar ik bang was dat het wennen zwaar zou zijn, heeft ze me keer op keer verbaasd.
Ze komt kijken, aait voorzichtig over z’n haartjes, zegt “Baby is lief, hè mama?” en rent dan weer weg om met haar pop hetzelfde te doen.

Soms een beetje ruw, soms even zoekend, maar altijd met haar hele hart.

We hadden eerlijk gezegd geen idee hoe dat zou gaan, met z’n vieren.



Twee kindjes, onderbroken nachten, en een mama die nog herstelt van een bevalling die alles behalve soepel verliep.

Maar er kwam rust. Langzaam. In kleine beetjes.

Een moment van samen op de bank. Een glimlach die steeds vaker terugkomt. Een dochter die haar broertje een kus geeft en roept “hij lacht naar mij!”.

En tussen de chaos, het zweet en de tranen, voel ik iets wat alles overstemt: dankbaarheid.

Voor m’n lijf, dat ondanks alles weer aan het helen is.
Voor hem, dat hij er is.
Voor haar, die mijn hart elke dag een beetje groter maakt.
En voor ons dat we dit samen doen, op onze eigen manier, met vallen, opstaan en veel knuffels tussendoor. Als powerkoppel en topteam

Het was geen sprookje. Maar het is wél ons verhaal. En als ik nu naar ze kijk, die twee naast elkaar, weet ik dat de storm nodig was om precies hier te komen. 💛