Een nieuw ritme, een nieuw hoofdstuk en een peuter die mijn hart elke dag weer laat smelten

Ze is pas 2,5. Eigenlijk nog maar net zelf begonnen met de wereld snappen.Maar ondertussen draait ze hier mee alsof ze al jaren in deze chaotisch-gezellige familie-internship zit.

En geloof me… ons nieuwe ritme heeft momentjes. Luiers verschonen, borstvoeding, puppyplasjes opruimen, iemand die roept “wie laat de hond uit?”, baby die honger heeft, peuter die NU haar haarspeldje kwijt is en dan nog het wereldberoemde “om de beurt commando douchen”.

Ja hoor, welkom in ons huishouden.

Pure Disney-chaos, maar dan zonder de achtergrondkoortjes… althans, meestal.Want als ik Spotify open, staat Let It Go steevast in m’n top 5.Samen met de soundtrack van Stitch (want natuurlijk zingen we die de hele dag) en de Hokey Pokey van juf Roos.

We leren tellen tot 10, dansen door de woonkamer, en ondertussen steelt Nova óf de favoriete knuffel van onze peuter óf rent weg met Wouter z’n Crocs alsof het een olympische sport is.

Ik zou willen zeggen dat ik dat allemaal keurig onder controle heb, maar laten we eerlijk zijn: dat is een leugen die zelfs Elsa niet zou kunnen bevriezen.



En toch, in het midden van die chaos, is daar onze grote kleine meid. Ze helpt, ze knuffelt, ze is zacht. En tegelijkertijd bewaakt ze haar eigen grenzen als een échte ondeugende peuterpuber. Want hoe lief ze ook is, ze weet dondersgoed wanneer ze “nee” wil zeggen. (En dat krijg je dan ook. Vol volume. Zonder filter.)

Maar wát ben ik trots op haar.Hoe ze haar wereld groter ziet worden, een baby erbij, een puppy erbij en hoe ze tóch ruimte blijft maken voor iedereen. Zonder jaloezie, zonder strijd.

Gewoon… liefde. Alsof het allemaal moeiteloos gaat.

En dan sta ik daar. Mama. Die soms nét even te snel “sjoebt”. Omdat het veel is. Omdat ík ook nog moet leren. Maar we praten erover, op haar manier en op mijn manier.Ik vertel haar dat mama het anders had willen doen. Dat ik heel veel van haar hou. Zoveel dat het soms een beetje uit mijn oren lijkt te komen.

En als ze me dan een kus geeft en fluistert: “I love you mama”… ja, dan is het klaar. Dan smelt ik volledig. Dan verliest mijn hart voor de 37e keer die dag.

Moederschap is chaos, liefde, leren, opnieuw proberen. Maar boven alles: elke dag een beetje meer bewondering voor dat kleine mensje dat mij óók aan het opvoeden is.

En weet je? Dat doet ze best goed.