Soms is de ene dag zwaarder dan de andere

Soms is de ene dag zwaarder dan de andere

Soms zijn er van die dagen dat alles nét even wat zwaarder voelt.

Dagen waarop je beseft dat bijna 7 weken na de bevalling een uur wandelen nog steeds geen optie is.

Dat je lichaam vraagt om rust, terwijl je hoofd al weer vol plannen zit.

Elin, onze peuter van 2,5, merkt dat. Onze wandelingen zijn nu meestal 30 tot 45 minuten, en dat is prima… zolang ze niet besluit ineens stil te staan of een eigen pad te kiezen. Want ja, met een peuter weet je het nooit.

En dan is er Nova, onze bijna 6 maanden oude pup, die energie heeft voor drie. Plassen op commando, volgen aan de lijn, zitten als ik stop met lopen… het is soms alsof ik een combinatie van peuter- en puppy-observatietraining doe tijdens onze wandelingen.

Elke dag weer een beetje anders, met nieuwe uitdagingen en kleine overwinningen.

Toch zijn het die kleine momenten die het de moeite waard maken. Elin die giechelt als Nova vrolijk rondrent, het gevoel dat ik langzaam sterker word bij elke stap, en de trots wanneer pup en peuter even samenwerken of gewoon lekker spelen.

Het zijn mini-overwinningen in een hectische, liefdevolle chaos. Wat ik probeer te onthouden, en wat misschien wel het belangrijkste is: het hoeft niet perfect te zijn.

Sommige dagen zijn zwaarder, sommige dagen zijn lichter. En dat is helemaal oké.

Het gaat om vooruitgang, niet om snelheid. Om liefde, geduld en kleine momenten die je hart laten smelten.

Het moederschap na een zware bevalling is een ritme van vallen en opstaan. En hoewel ik nog geen uur achter elkaar kan wandelen, leer ik dat het ook oké is om het tempo aan te passen.

Om het te combineren met puppytraining, peuterplezier en het herstellen van mezelf. Want uiteindelijk gaat het erom dat we samen bewegen, lachen en herinneringen maken.